Foto: Henk Jan Blok
Op bezoek in Harskamp
Het verleden begon natuurlijk bij Jan de Rooy. Deze Brabantse beer maakte in de jaren tachtig een onuitwisbare indruk. Hij en zijn DAF rallytrucks spraken tot de verbeelding in de rally Parijs-Dakar. Na het terugtrekken van DAF, stopte ook Jan de Rooy en bleef het een tijdje stil in de woestijn. Het was Hans Bekx die eind jaren negentig de nog smeulende fakkel overname en de vlam weer aanwakkerde. Jan de Rooy keerde terug met zoon Gerard en het aantal rallytrucks in Nederland groeide vervolgens ongekend snel tot waanzinnige aantallen. De populariteit van de Dakar steeg enorm. Terwijl Bekx en Jan de Rooy het strijdveld verlieten bleef een geweldige groep rijders over met onder andere Wuf van Ginkel, Marcel van Vliet, Peter Versluis en natuurlijk de geweldige Hans Stacey. We hebben ook nog het verdrietige, onvoltooide verhaal van de zeer geliefde en getalenteerde Ton van Genugten. Gert Huzink, Pascal de Baar, Richard de Groot en Martin van den Brink behoren ook tot die generatie en rijden nu nog steeds meer dan verdienstelijk mee. De jongere generatie Nederlanders die in de top meestrijden wordt nu gevormd door Janus van Kasteren junior en Vick Versteijnen, maar de spoeling daarachter lijkt dun te zijn. Sommigen maken zich zorgen over de toekomst van de sport en vragen zich af: “Wie wordt het gezicht van de truckrallysport in de toekomst?”
Het is een mooie herfstdag als ik in mijn Ducato van Zutphen op weg ben naar het Veluwse Harskamp. Nu de PreProloog niet door is gegaan probeer ik zelf zoveel mogelijk teams te bezoeken. Zo ook vandaag. Langs Hoenderloo, tussen Park de Hoge Veluwe en het militair oefenterrein de Harskamp door, bij de rotonde rechtsaf en dan gaat de telefoon. “Heb je al gegeten?” klinkt het aan de andere kant van de lijn. “Ik ga wat eitjes bakken. Zal ik er ook wat voor jou doen?” Nou, daar heb ik geen nee tegen gezegd. Een minuut later kom ik op bestemming aan en rijdt mijn gesprekspartner van net daarvoor weg. We groeten elkaar middels het opsteken van de hand. Met de afstandsbediening opent hij het hek voor me. Hij rijdt weg en ik parkeer. Enigszins verbaasd over dit tafereel stap ik met een grijns uit. Geen idee waar hij naartoe snelde, maar het zal wel goed zijn. Gelukkig ben ik hier niet voor het eerst en langs twee fanatiek blaffende honden in een grote kennel loop ik richting bedrijfskantine. Monteurs Erwin Lagerweij en Arjen Veenvliet gaan net zitten voor de lunchpauze. Voor ik er erg in heb zit ik aan een Cup a Soup en kan ik melden dat er nauwelijks een stilte gevallen is. Altijd leuk deze heren te spreken. Dan komt de gastheer binnengestormd. In zijn handen… een doos eieren. Nog snel gehaald bij de lokale supermarkt. Wel zo handig om in huis te hebben als je ze in gebakken vorm wil voorschotelen. Dat verklaart het begintafereel bij aankomst.
Voorheen reed ik hier naartoe voor een afspraak met Martin van den Brink. Wat hij vanuit de Harskamp voor elkaar gebokst heeft middels het Mammoet Rallysport team is bewonderenswaardig te noemen. Gek genoeg nam ik dit keer contact op via zoon Mitchel. Onder de hoede van vader Martin, wist de jonge Van den Brink al mooie sporen te zetten in de Dakar. Hij maakte indruk door zijn presteren en persoonlijkheid. Eerst als jongste deelnemer ooit aan de Dakar. De toen zestienjarige zat naast vader Martin en navigator Wouter de Graaff in de cabine om actief de kunst af te kijken. Komende Dakar rijdt hij alweer zijn derde rally als coureur. De stappen die Mitchel zet zijn groot. Dit keer gaat hij voor eigen kansen in een Iveco Powerstar van Eurol Rallysport Team De Rooy. Vorig jaar werd hij al knap tiende als snelle assistentie voor team De Rooy. Nu wacht een volgende stap naar een absolute toppositie.
Dit keer zit ik dus met Mitchel aan tafel. Geen Martin in de buurt. Die is erg druk met zijn sloopbedrijf. De twintigjarige Mitchel van den Brink vertelt me trots dat hij binnen de organisatie van het rallyteam steeds meer op zich neemt. Natuurlijk kijkt vader Martin mee, maar Mitchel is niet bang het heft in eigen handen te nemen. De overtuiging en vanzelfsprekendheid waarmee hij het zegt is ongewoon bijzonder voor iemand van zijn leeftijd. Mijn intuïtie wist blijkbaar waarom ik dit keer via Mitchel moest afspreken. Hij is nu niet meer naar voren geschoven, maar gestapt. Mitchel vertelt ook hoe hij contact gelegd heeft met nieuwe hoofdsponsor Eurol. Die zijn enthousiast een sponsorverbinding aangegaan. Vader en zoon Van den Brink werken ieder jaar hard om het weer voor elkaar te krijgen en sterke partners zoals Eurol zijn daarbij broodnodig. Voor de buitenwacht kan het als vanzelfsprekend lijken dat het team uit Harskamp zich jaarlijks prachtig weet te presenteren, maar dat is het niet. Ook dit jaar was het weer spannend of alle budgetten gerealiseerd konden worden. Dat Eurol met dit team in zee gaat, snap ik wel. Het verhaal van Mitchel zou mij ook overtuigen. En dat gebakken eitje maakt het helemaal af natuurlijk.
Na het boeiende verhaal over de huidige stand van zaken volgt een rondleiding door de werkplaats. De Iveco Trakker waarmee Mitchel vorig jaar snelle service voor Team De Rooy reed, staat nu in nieuwe outfit klaar voor vertrek. De truck is overgenomen van Team De Rooy en komende Dakar zal Nico Stijnen er zijn debuut mee maken. De Limburger krijgt Joël Ebbers als ervaren navigator en Christiaan van de Haar als monteur mee. De truck dient als snelle service voor Martin en Mitchel in de wedstrijd.
Zelf zal Mitchel met monteur Jarno van der Pol en de Spaanse topnavigator Moi Torrellardona de rally ingaan. Vader Martin zal met monteur Richard Mouw en navigator Erik Kofman de strijd aangaan. Tijdens de teampresentatie liet de ervaren rijder weten er komende Dakar een tandje bij op te doen ten aanzien van de vorige editie. Wellicht zien we vader en zoon beide op het podium staan als de rally op 15 januari finisht in Damman aan de oostkust van Saudi-Arabië. Mitchel zegt zelf de lat niet te hoog te willen leggen. Hij zal serieus gas geven, maar weet ook dat hij nog steeds aan het leren is.
Terwijl ik wegrij en op het nabijgelegen Kootwijkerzand wandel, denk ik na over het gesprek. Volgens mij kan ik de vraag “Wie wordt het gezicht van de truckrallysport in de toekomst?” nu prima beantwoorden. Ik moet daarbij denken aan de woorden die de Amerikaanse rockcriticus Jon Landau in 1975 liet optekenen na een concert van een toen nog jonge onbekende rocker uit New Jersey: “I’ve seen the future of Rock and Roll and it’s name is Bruce Springsteen”. Die woorden bleken meer dan waar. Na een boeiend gesprek in de Harskamp inclusief gebakken ei, weet ik het zeker: “I’ve seen the future of rallytruck racing and it’s name is Mitchel van den Brink!” Misschien nog niet dit jaar, maar aan de andere kant: Wat goed is komt snel. Al zal het geen eitje zijn…
